Medio año en Paraguay

Ondertussen ben ik hier al 6 maanden in Paraguay. Nog een kleine 5 maand te gaan en we zitten al terug in Belgie! Er is weer erg veel gebeurd, dus ook veel te vertellen. Here we go!

De week nadat ik bij Laura was blijven logeren, was er in Santa Rita een campamento van de kerk van een vriendin vanop school. En uiteraard, ik was meegeweest met die andere vriendin, dus zou ik hier misschien best ook maar mee mee gaan. Gelukkig was het maar 2 cuadras van mijn huis af, dus als het tegen zou vallen, kon ik altijd terug naar huis gaan. En dat deed het ook wel, om eerlijk te zijn... De eerste avond was het weer zo´n gekke mis, 3 uur aan een stuk. Voor hij afgelopen was, ben ik maar naar huis gegaan want ik was best wel moe. De volgende dag ging ik tegen half 10 terug, en jawel, zoals verwacht weer hetzelfde gezever als de vorige avond. Ik besloot toen wijselijk om terug naar huis te gaan en ook niet meer terug te komen...

Er was sinds eind december ook een belangrijke beslissing gevallen: ik zou van gezin gaan veranderen. Mijn reden: mijn broer studeert in Asuncion, mijn zus gaat vanaf februari naar Brazilie om te studeren, ik blijf alleen bij ouders waarvan enkel de mama spaans praat. Mijn gezin zit sinds kort ook met kleine problemen op het werk, dus ik zou werkelijk de ganse tijd alleen thuis zitten. Plus, Santa Rita is ongal een dode stad, en voor mijn ervaring zou het ook beter zijn het leven in een Paraguayaanse familie mee te maken, want tot nu was het volledig Braziliaanse cultuur.
Maar die verhuis kwam er niet zonder stress en problemen.
Ik had er om te beginnen nog eens goed over gepraat met mijn familie en ook zij vonden het de beste oplossing dat ik zou veranderen. Mijn mama belde naar Tania, mijn counsler, maar (zoals haar gewoonte wel is) nam ze nooit op. Een paar dagen later belde Tania naar mij met de boodschap dat ik alleen naar haar moest komen om over de situatie te praten, en haar antwoord was kort en bondig: ik mocht niet veranderen.
Toen ze mij daarna uitnodige om mee naar Asuncion te gaan voor een weekje (die week bij Laura van in mijn vorig bericht), hebben we er in de auto nog veel over gepraat, en plots wist ze mij te vertellen dat als ik ginds aan mijn vrienden zou vragen of ze daar geen familie wisten, het wel mogelijk zou zijn om te veranderen. Er waren in Santa Rita namelijk geen families meer. Natuurlijk liet ik dat onmiddellijk weten aan Laura, en haar broer is dan voor mij een gezin beginnen zoeken. Een week later kreeg ik een bericht dat er een gezin gevonden was, en dat ik er de volgende maandag al in kon. Ik belde naar Tania, dat zij met de counsler van Capiata moest bellen, en voor mij leek mijn verhuis vast te staan... Tot het maandag was, en ik nog steeds niets gehoord had, van niemand. Dus belde ik terug naar de broer van Laura om te vragen hoe het zat, en die vertelde mij dat Tania tegen de counsler van Capiata had verteld dat mijn huidige familie niet akkoord was met mijn verhuis, en ik daardoor dus niet kon veranderen. Dikke leugen uiteraard, wat een bruja! Na veel op en afgebel, zijn Laura en haar broer uiteindelijk zelf tot in het hoofdkantoor in Asuncion gegaan, hebben daar nog eens alles tegoei uitgelegd, en ik moest de hele tijd maar afwachten. Van een week vol stress gesproken!
Uiteindelijk belde Laura mij, met het nieuws dat het daar op het kantoor nog steeds ''nee'' bleef, door alles wat mijn counsler had zitten liegen tegen hen. 
Mijn mama hier kreeg er stilletjes aan ook genoeg van, en besloot dan maar Tania aan de kant te laten en rechtstreeks met het kantoor te bellen. Zij legde alles nog maar eens tegoei uit, en daarna was het weer afwachten. Tania was duidelijk niet blij met de situatie, maar dat kon mij nu werkelijk geen ene loer meer schelen. Zij was met haar leugens de oorzaak van al dat gedoe!
Een week later dan gepland -vriijdag - kreeg ik dan uiteindelijk toch het nieuws dat mijn translado bevestigd was, en de zaterdag zat ik met mijn broer in de auto opweg naar Capiata! Zondag zat ik in mijn nieuw gezin!

In mijn nieuw gezin valt alles heel goed mee! Ik heb 2 kleine broertjes van 2 en 8 jaar, en ook een nicht van 18 die hier elke dag is. Ik woon nu ook tegenover Laura, dus ik ben echt heel blij!! Ze doen veel voor mij, geven mij veel vrijheid en we komen goed overeen. Ze zijn wel nog heel jong, dus echt als ''ouders'' zie ik ze nog niet, maar ik voel me meer dan thuis!
Nu zit ik hier dus al een dikke week, en ik heb niet stilgezeten! Mijn familie heeft me al meegenomen naar hun werk: ze hebben een waterbedrijf. 3 februari was het de verjaardag van Heleen, en met een hele hoop AFSers zijn we dat bij haar thuis gaan vieren in haar leuke leuke zwembad! De dag erna gingen we met diezelfde hoop naar het concert van Michel Teloooo, en man dat was een feestje! Jullie kennen hem wel: Nossa, nossa, asim voce me mata, ai se eu te pego ai ai, se eu te pegoooo! Hij kan zelfs verdomd goed zingen!
Zondag eindelijk nog eens met het thuisfront geskyped, en maandag was het de verjaardag van mijn kersvers overbuurtje Laura! Snel nog even naar SanLo, een kadootje gaan kopen, melk gaan halen in de supermarkt, en dan naar haar thuis om de langverwachtte pudding te maken!!! Redelijk loperig, maar zooo lekker! Ook taart was er in overvloed aanwezig, en 's avonds nog ne goeie creme gaan eten.
Vandaag ben ik met mijn mama en nicht op doortocht in Asuncion geweest, ze willen mij de omgeving laten leren kennen, en heel de tijd bussen nemen helpt wel heel goed! De temperaturen blijven hier maar stiijgen, elk moment voelt aan alsof je aan het smelten bent!

Het was dus een periode van chaos, maar eindelijk is alles rustig. Mijn oude familie ga ik zeker en vast nog bezoeken.
Binnen 2 weken begint de school hier ook terug, dus dan zit ik vanzelf weer terug in het vaste ritme!

Een hele boterham, maar het werd tijd!
Bevries niet te hard daar in het kleine Belgie, ik denk aan jullie!

Besos