Primer mes en Capiata!

Liefste volgertjes,
Leuk dat jullie mijn blog nog steeds volgen na 7 maanden!

Ik zit ondertussen net iets meer dan een maand in mijn nieuwe familie en alles zit nog steeds goed. Mijn kleinste gastbroertje begint steeds meer te praten (al versta ik er nog steeds niet veel van), mijn oudste broertje praat nog altijd niet echt veel, maar mijn nicht komt hier ook nog dagelijks over de vloer, dus aan praten kom ik niet te kort!

Ik heb hier tot 2 weken geleden nog vakantie gehad, en stilgezeten hebben we zeker niet!

Laura en Annika, 2 andere afs-ers die heel dicht bij mij wonen, komen geregeld over de vloer - of ik bij hen - om samen wat bij te kletsen en terere te drinken. Hier staat sinds het begin van de zomer ook een plastieken zwembadje, dus daar duiken we ook samen vaak in, wat best wel aangename verfrissing is in deze waaarme dagen!

Mijn gastmama en nicht hebben mij in het begin ook meegenomen naar een aantal plaatsen hier en in Asuncion, zodat ik de steden hier in de buurt een beetje beter kan leren kennen, en ook de colectivos. Want dat was voor mij in het begin toch een hele chaos, die bussen. In Santa Rita hebben ze namelijk niet zo van die dolle overvolle gek-rijdende bussen. Maar ondertussen ben ik er echt goed in geworden. Alleen de bus nemen lukt me al aardig hoor! Je merkt wel dat veel mensen dat hier niet mogen. Bijvoorbeeld vertelde ik eens aan een vriendin hier dat ik een andere afs-er in een andere stad een bezoekje ging brengen, en die kon er maar niet van over dat ik alleen met de colectivo naar een andere stad zou gaan! De mensen blijven hier precies liefst zo veel mogelijk in hun eigen stadje of dorpje. Maar ik wil wel graag andere stadjes in Paraguay zien, en die bussen nemen vind ik hier echt leuk, dus da's dubbel positief!

Ik heb hier ondertussen ook een nieuwe - of laten we zeggen eerste - hobby gevonden: gaan zwemmen! Laura en Annika gingen al zwemmen voor ik hier was, en nu ga ik dus met hen mee. Eerst een badpak en batmuts aangeschaft, en de volgende dag zaten we met z'n drieen op de bus naar het zwembad in San Lorenzo! Ik ga wel eerlijk zijn, ik had het mij anders voorgesteld dan het uiteindelijk bleek te zijn. Mijn idee van ''gaan zwemmen'' was ook echt ''gaan zwemmen'', als in baantjes trekken hoe en zo snel je wilt. Dat leek toch even niet het geval te zijn. Toen we aankwamen, moesten we eerst met alle aanwezige zwemmers opwarmen en strechen, daarna douchen en dan mochten we het water in. Er waren een stuk of 3 lesgevers, die zich dan blijkbaar verdeelden over de verschillende niveau's. Ai. Ik ging gewoon mee met Laura en Annika, maar al gauw merkte die lesgever dat er toch enig verschil was tussen mij - het nieuwe meisje dat in Belgie hooguit 1 jaar zwemles gehad heeft op 6-jarige leeftijd - en de ondertussen al gekende rubia's - 2 dames waaronder 1 al jaren professioneel zwemt, en de ander toch ook al vele jaren wekelijks naar haar zwemclub gaat. Hij vroeg mij dus snel eens voor te doen wat ik allemaal kon, en dat kon ik hem dan ook op zeer korte tijd laten zien... Maar hij had veel geduld met mij en, al was het ongelooflijk vermoeiend, na die eerste les heb ik mijn zwemqualiteiten toch al wat verbeterd!

Op valentijn hebben we hier met een klein groepje vrienden 's avonds een valentijnsdiner gehouden in het huis van Annika. Haar mama had bij hen buiten het huis wat versierd met rode hartvormige ballonnetjes, en ook haar nieuwe vriend uitgenodigd. Wij, de rest, werd dus eigenlijk gewoon uitgenodigd om mee te komen eten. Maar valentijnsdag was hier toch niet heel de dag zo vrolijk en leuk... Laura en ik zijn eerder die dag nog helemaal tot in Guarambare gereden om onze vriendin te gaan halen, die veel problemen had in haar gezin, en daar heel graag zo rap mogelijk weg wou... Ze had ons gebeld, dus wij - zoals goede vrienden horen te doen - snel naar daar. Jammer genoeg mocht ze van haar representante niet mee tot bij ons komen, maar het heeft haar toch goed gedaan ons te zien. De volgende dag bleek ze ook al een nieuw gezin te hebben, dus alles had een goede afloop.

Na een paar dagen is het zwemmen hier eventjes stilgevallen, en dus besloten Keri en ik om in San Lorenzo eens op zoek te gaan naar een dansschool. Ik moet toegeven dat ik het dansen van in Belgie echt mis! Met mijn gastmama en broertje zijn we dan met z'n vieren opzoek gegaan. De lessen beginnen wel pas 5 maart, dus we kunnen voorlopig nog niet gaan proberen, maar iets zegt mij dat ik de tango of de salsa hier wel leuk ga vinden!

Het weekend van 18 en 19 februari zijn we met een groepje afs-ers en nog wat andere vrienden van hier naar het carnaval in Encarnacion geweest. Op voorhand, op de infodag over Paraguay in Belgie, hadden ze ons al verteld dat we dat voor géén geval mochten missen, en dat Encarnacion echt wel the place to be was op vlak van carnaval vieren. Dus, vrijdagnacht om 1u stapten we de bus op voor een rit van ongeveer 5h, op naar Encarnacion! 's Morgens passeerden we eerst nog langs de ruines van Encarnacion, maar ik was daar met mijn vorige school al geweest, dus ik bleef rustige met een paar anderen in de schaduw wat verder dutten. Daarna, vlak voor de middag, gingen we nog even een klein strandje bezoeken, waar we konden zwemmen in een groot meer. Encarnacion is echt een stad waar je je niet in Paraguay voelt. Het is veel properder, ziet er zelfs meer toeristisch uit. Maar wel heel mooi! Tegen 12h reden we dan, na almuerzo gegeten te hebben in een plaatselijke shopping, door naar ons hotel. Van zodra we hoorden dat er ook een zwembad was, duurde het niet lang voor iedereen - moe of niet - zijn bikini en handdoek had bovengehaald en in het frisse water zat! Nadat iedereen ongeveer afgekoelt was, trokken we ons terug naar ons kamertje om te douchen en ons gereed te maken om te vertrekken. Die douche bleek achteraf zeer onnodig, want vanaf de ingang stond iedereen al klaar met zijn spuitbusje schuim. Natuurlijk schaften wij er dan ook maar allemaal eentje aan, en heel de avond lang zagen we zo goed als wit van al het schuim dat constant werd rondgespoten langs alle kanten. Zolang je het uit je ogen kon houden, was dat best wel een plezante bedoening. Het carnaval zelf, de 'parade' om het zo te zeggen, was volledig zoals ik het mij had voorgesteld: halfnaakte vrouwen die met hun kont schudden en van die gigantische pluimen achter hun rug hebben. Gelukkig kwamen er af en toe ook mannen voorbij, en die moesten zeker niet onderdoen qua kontgeschud! Ook de felversierde praalwagens ontbraken niet. Zo'n 4h lang liepen er verklede mensen voorbij, en echt van kindjes van 4 á 5 jaar, tot omaatjes van misschien zo'n 60. Súpermooi om te zien. Tegen een uur of 2 gingen we dan terug naar het hotel, nam iedereen een douche om zich te ''ont-schuimen'' en kropen we in ons bedje. Om half tien eruit voor het lekkere ontbijt, en daarna terug de bus op voor de terugrit. Deze duurde jammer genoeg net iets langer dan de vorige, want de bus had een geklapte band, maar de chauffeur wou toch doorrijden, dus aan een slakkentempo reden we verder opweg naar Capiata... Tegen half 10 kwamen we thuis aan, doodmoe omdat we eigenlijk geen enkele nacht dit weekend tegoei geslapen hadden. Alle geluk dat de volgende dag mijn eerste schooldag was...

Inderdaad. Maandag 20 februari mijn tweede eerste schooldag hier in Paraguay na een dikke 3 maanden zomervakantie. Ik heb in mijn klas zo'n 50 klasgenoten, dus je kan je misschien wel inbeelden wat voor een chaos dat was. Er wordt meer lesgegeven dan in mijn vorige school in Santa Rita, maar nog steeds helemaal niet te vergelijken met middelbaar in Belgie. Ook bleek, na mijn kort gesprekje 's morgens met de directrice, dat ik in dé crapuulklas van 3cer año zou terecht komen. De 2e dag kregen we onmiddellijk vaste plaatsen, daaruit maakte ik dus op dat ik inderdaad in die klas terecht was gekomen. Maar iedereen praat gezellig met mij, dus je hoort me zeker niet klagen. In mijn klas zit er zelfs een jongen die De Jeugd Van Tegenwoordig kent! Hij had er een liedje van op zijn gsm staan, en hij vertelde mij dat hij er inderdaad geen sikkepit van verstond, maar het ritme stond hem erg aan, dus luisterde hij er toch naar!

Het weekend erna, 25 februari, ben ik voor de eerste keer mijn oude familie in Santa Rita een bezoekje gaan brengen. Mijn pakketje van mijn ouders in Belgie dat - volgens de mens van de post binnen de week - na 2 maanden was aangekomen, en mijn familie daar vond dat dat dus een leuke gelegenheid zou zijn om ze te komen bezoeken. Ook Laura hadden ze uitgenodigd, en samen wachtten we mijn oude broer op, die vanuit Asuncion met zijn auto naar huis zou gaan. Ik vond het echt heel leuk om ze allemaal nog eens terug te zien na een maand, en ik had toch de indruk dat zij het ook heel leuk vonden. We hadden voor de gelegenheid aardappelen gekocht, en nog eens heerlijke Belgische frietjes gemaakt. Jammer genoeg moesten we zondagmiddag al terug, want Laura haar eerste schooldag zou de volgende maandag zijn, en mijn broer ging pas maandag terug met zijn auto.

Van zodra ik ook hier in mijn familie verteld had dat de frietjes in Belgie zonder twijfel het lekkerst worden klaargemaakt, had ik wel kunnen verwachten dat de volgende dag de aardappelen al klaarstonden op het aanrecht. Ikzelf ben niet echt een keukenprinses, maar ondertussen had ik toch al tegoei begrepen hoe je hier zonder frietketel frietjes maakt, en ze waren er dol op! Op een kwartier was alles al op - en er was véél! Geen wonder dat ik de week erna weer frietjes heb mogen maken!

Ik ben hier ondertussen ook voor de eerste keer in die 7 maanden naar de cinema gegaan. Ook dat hebben ze daar in Santa Rita jammer genoeg niet. We besloten om de film 'Diablo adentro' te gaan kijken, een film over duiveluitdrijvingen en demonen enzo. Na een uur was hij al gedaan, en voor serieus, het slechtste einde dat ik ooit bij eender welke film heb meegemaakt. Iedereen was een beetje teleurgesteld, dus besloten we maar gewoon nóg een film te kijken. De tweede film was ook best raar. Ik herinner mij de naam niet, maar hij was volledig in zwart-wit en zonder klank, zoals vroeger. Maar deze viel best nog wel mee! Daarna nog samen gegeten, en dan met de colectivo tegen half 9 naar huis.

Gisteren ben ik na school onmiddellijk naar het huis van Keri geweest. Ze had mij een paar dagen eerder gevraagd of ik het niet zou zien zitten samen met haar Engelse les te geven op het schooltje van haar mama, aan kindjes van rond de 10 jaar. Leek mij best wel leuk, dus ging ik 's middags al tot bij haar zodat ik niet te laat zou komen. We aten samen, en daarna trokken we zonder enige voorbereiding naar de school. Geen voorbereiding was voor de directrice helemaal niet erg, wij konden toch heel goed Engels, en we zouden wel vanalles uit onze duim kunnen zuigen! Met een bang hartje gingen we dus ons eerste klasje binnen, en het viel echt goed mee. Die kindjes wisten meer Engels dan we hadden gedacht, en zo braaf!! 3 lesjes moesten we geven, elk 40 minuten. Achteraf vroeg de directrice of we het niet zouden zitten elke week als 'vaste leerkrachten' te komen. We zullen volgende week vrijdag dus waarschijnlijk weer voor die klasjes staan!

Zoals je merkt, heb ik hier in mijn nieuwe stad echt wel veel meer te doen, en daar ben ik blij om! Ik mis mijn oude familie soms wel, maar ik kan ze nog wel een aantal keer opnieuw gaan bezoeken. Er resten nu nog maar 4 maanden, en ik heb het gevoel dat ook die - zoals de 7 die al voorbij zijn - zeer snel zullen gaan! Nog eventjes dus, en ik zie jullie weer terug! Ook wel iets waar ik langs de andere kant echt wel naar uit kijk hoor, lieve Belgjes!!

Dikke kussen vanuit Py!